Het is zover! Wij gaan allemaal afreizen naar Amersfoort. De een overnacht in Amersfoort en de ander komt op de dag zelf. Ik heb al voor de 5de keer een arrangement geboekt in Hotel de Tabaksplant. Het is net een soort thuiskomen als je daar al zo lang komt.
Dit jaar heeft Anja gevraagd om de kamer te mogen delen. Geen enkel probleem en Cees brengt mij dus op donderdagavond weg.
Als Anja gearriveerd is, nemen we afscheid van de mannen en dan gaan wij nog even naar beneden koffie drinken en we drinken nog een wijntje. Ondertussen hebben we een praatje met andere gasten, die ook komen wandelen.
Maar hoe gezellig het ook is, morgen loopt de wekker om 05.30 uur af en om 06.00 uur staat het ontbijt op ons te wachten, dus het wordt bedtijd.
vrijdag 22 juni
Als wij de volgende morgen wakker worden, staat er best wat wind en het is redelijk grijs (bewolkt). Ik overweeg nog even of ik mijn grotere poncho mee zal nemen, maar besluit die toch in het hotel te laten. Als het gaat regenen moet het maar met zo'n weggooi ding.
Na het ontbijt krijgen wij ons lunchpakket mee en die stoppen we in onze tas en dan wordt het tijd om te gaan fietsen. Het is niet ver fietsen zo'n 10 minuten.
Eenmaal aangekomen gaan we onze startkaart voor vandaag ophalen. Michel is er al en Ron arriveert. Even later gevolgd door Silvia die al op weg was naar Arnhem. Ook Ineke en haar groepje zien en spreken we.
Als we met z'n zessen zijn, Michel, Patricia, Ron, Silvia, Anja en ik, gaan we in de rij staan om te starten. De kaarten worden geknipt en weg zijn we.
En wat gebeurt er als je deze tocht al zo vaak hebt gelopen? Je vergeet foto's te maken en je maakt foto's die je het jaar ervoor ook al hebt gemaakt.
Via de bekende tennisbanen lopen we de bebouwing uit en het bos in. Daar valt ons aller oog op een kastje met gevonden voorwerpen.
En dan lopen we langs Kamp Amersfoort. Eén van de vele kampen uit de 2de wereldoorlog. Ik heb een paar foto's gemaakt.
En dan komen we langs het hek waar ik vorig jaar een muisje zag lopen, dit jaar geen muis gezien, wel dezelfde boom gefotografeerd. Wat een toeval!!
Al snel komt de Stoeterij in zicht en dan weten we dat de eerste 9 km erop zitten. Er wordt een plekje gezocht om te zitten en om in de rij te gaan staan voor de dixies. De koffie gaat er wel in. Als iedereen weer zover is gaan we verder het defensieterrein "De Vlasakkers" op.
Dan volgt er nog bijna een onderzoek naar de beplating van de brug door Michel, hij maakt een rare bokkesprong maar houdt zich overeind.
Misschien dat de naam van de brug geholpen heeft voor een blessure.
Het bordje "hellingbaan" lijkt overdreven, maar hier zijn wel alternatieven om het klimmen in de bergen te oefenen.
Ondertussen wordt het ons wel duidelijk dat het eerst een poos poncho aan en poncho uit wordt. Anja besluit contact te houden met de poncho en het lijkt te werken, de regen wordt minder en later zien we toch stukken blauwe lucht tussen de grijze wolken. Maar dan blijft het nog steeds jasje aan, jasje uit weer. Want echt warm is het vandaag niet.
Op welk moment van de route het is weet ik eigenlijk niet meer zo goed, maar dan gaat de telefoon van Michel en ja hoor, daar hebben we André aan de foon, hij loopt op dit moment van Oostenrijk naar Nijmegen en hij belt even. Leuk, we wensen elkaar een goede wandeldag toe.
Dan komt de volgende rust in zicht, vv 't Vliegdorp.
En waar valt mijn oog op??? Natuurlijk, hier hebben ze koffie met gebak!! Heerlijk het wordt dus koffie met appeltaart! Silvia spuit er nog slagroom bij en dan wordt het genieten. Na een niet al te lange rust gaan we weer verder.
Anja heeft nog de tekst "I have a dream" voor mij meegenomen om te zingen en Michel is neemt het zingen op, nou ja zingen het valt een beetje tegen, dat zingen.
Dan maar op weg naar vliegbasis Soesterberg en de rust bij Peijnenburg.
En net als vorig jaar vragen wij ons af, of Peijnenburg verhuisd is of dat het meetlint van de organisatie van elastiek is, want weer vragen wij ons af of de kilometers zoals zij aangegeven zijn op de routebeschrijving wel kloppen, want de 8 km. zijn wel erge lange kilometers of lopen wij ineens zo traag!
Het is wel heel erg leuk dat ik op dit stuk Esther tegen kom. Ik zie de laatste weken stormbaan foto's en trainingen bij Defensie van haar langskomen.
We nemen de tijd bij Peijnenburg om te rusten. De een heeft het harder nodig dan de ander, maar we zijn met elkaar gestart en komen ook met elkaar binnen.
Nadat wij Ineke gedag gezwaaid hebben, gaan we weer verder. De volgende rust houden we in de Kabouterhut. Dit is niet de standaard rust van de organisatie maar een restaurant ervoor.
Maar eerst moet er nog gelopen worden. En het zal je niet verwonderen we lopen door het bos en komen langs de duinen. Daar hebben we nog herinneringen aan bij een andere tocht. We gingen er toen dwars overheen!!!
Nu we het toch hierover hebben, er was nog een wandelmaatje die een grote rugzak bij zich had en die er schoenen in had, hij had ze te koop!!!
Hij heeft er een aantal tochten mee rondgelopen en uiteindelijk verkocht, maar niet tijdens een wandeltocht. En dan zie ik gewoon van die schoenen langskomen!!!!
Het was een dag van jasje aan, jasje uit. Het ging goed als Anja maar contact hield met haar poncho dan viel de regen wel mee. Maar we zijn op een redelijke tijd weer terug en melden ons af. De startkaarten worden netjes op kleur gesorteerd door de vrijwilliger. Morgen een nieuwe dag. Nu gaan we voor een drankje en dan fietsen we terug naar ons hotel.
Als ik 's morgens de gordijnen open doe, is het heel ander weer dan gisteren. Er staat bijna geen wind en de grijze wolken zijn in de minderheid.
Wij gaan weer genieten van het ontbijt en krijgen ons lunchpakketje weer mee. Wij halen ons koffertje op boven en parkeren die in de receptie. Vanmiddag zal Cees die ophalen en daarna naar de finish komen.
Wij gaan met de fiets richting de start en halen onze nieuwe startkaart op. Michel is er ook al en als we nog staan te wachten op Ron gaat de 40 km starten. Ron is iets later maar we lopen direct achter de rij aan. Ik vergeet eigenlijk om een foto te maken.
Als we eenmaal op weg zijn realiseer ik mij dat.
Vandaag is de route anders als andere jaren. We komen niet meer bij het Henschotermeer. Daar was altijd een rust maar omdat er gesproken werd over entree heffen met gezichtsherkenning en omdat het niet duidelijk was of dat rond zou zijn (i.v.m. de AVG/privacywet) heeft de organisatie een alternatieve route gemaakt. Inmiddels is bekend dat er nog geen entree wordt gevraagd, maar de route is aangepast.
Op dit stuk van de route worden we weer ingehaald door Rob. Rob blijft even hangen bij Ron en zij hebben een gezellig onderonsje.
Ik weet niet meer precies wat Michel wilde gaan lezen, maar dat hij het scherp wilde zien met 2 brillen is wel duidelijk.
Dan ziet Ron ineens dat we op de route van de "Koninklijke Weg" zitten en dan weet ik dat als we de weg oversteken bij Bergzicht zijn.
Na een gesprekje met Marijke en Peter stappen wij weer op en als wij nog op het parkeerterrein staan gaat de telefoon van Michel en hebben we contact met André. Leuk dat videobellen. André is ondertussen ook onderweg en na een kort gesprekje gaan we op stap, richting de Pyramide.
Nu de route niet meer langs het Henschotermeer gaat, dus daar geen rustlocatie meer is, ligt de rust bij de Valleiruiters op 13 km vanaf Bergzicht. Dat is in principe geen probleem en goed te doen, alleen is het even anders er naar toe lopen.
Omdat wij vanmiddag naar het theehuis willen om een rabarbertaartje te verorberen, hebben we vanmorgen koffie met een boterham genomen.
Maar na een uurtje lopen begint mijn maag toch vreemde geluiden te maken. Als het 11 uur, sla ik het 11-uurtje van Michel af. Ik ben bang met dat hongerige gevoel dat ik achteruit ga lopen. Ik pak nog een boterham. Dit is voor mij een puntje! Bij de 4daagse voldoende eten meenemen.
Na het 11-uurtje lopen we verder en al snel zien we Woudenberg opdoemen. Daar komt de oversteek aan en de weg naar het dorp. Op dat punt is het altijd een gemopper met fietsers. Nou ja, over fietsers en wielrenners is een heel verhaal te vertellen zeg.
De meeste wielrenners kopen een fiets, maar hebben geen geld meer voor een bel, dus wordt het fluiten of roepen. En als wij de heren niet horen wordt het schelden en minder plezierig doen. Zij denken warempel dat de hele weg voor hen en hun fietsen is. Als je dan een hint geeft, in de vorm van koop een bel, komen de heren bijna van hun fiets. Maar de berijders op de elektrische fietsen zijn tegenwoordig niet minder onvriendelijk.
De dames die in de wei staan zijn heel wat vriendelijker.
Ik maak voor de oversteek nog een paar leuke foto's.
We slingeren wat door Woudenberg heen en dan staan we bij de Valleiruiters.
Hier gaan we van de soep genieten. Er zijn wat weinig stoeltjes, vooral nu iedereen deze rust pakt omdat het Henschotermeer is weggevallen, maar het is een heerlijke plek.
Wij nemen de tijd om de voeten rust te geven. De schoenen gaan uit en de voeten worden gelucht. Ron brengt tape aan voor het laatste stuk.
De route gaat nu over een bekend stuk, hier heb ik al een aantal keren gelopen en dan weet je onderhand wat er komt.
We nemen nog even door welke mogelijkheden we hebben om vanavond te eten, de een stelt dat het kip is, de ander heeft het over kip piri piri. Bij mij werd het geen van beiden.
De schapen komen ook in beeld en ik maak er een paar foto's van.
We hebben er denk ik amper 6 km opzitten en dan zijn we al bij...…………….
Hier zitten we echt een hele poos. Ik geniet wel van de koffie en het rabarbertaartje, maar we moeten nog best een stuk en ik heb met Cees eigenlijk wel een tijd afgesproken dat ik binnen zou zijn. Het wordt nog een soort van opschieten.
Als we opbreken, gaan Anja en ik voorop lopen en het tempo aangeven. Het tempo ligt dan eigenlijk te hoog voor Ron. Het is gewoon al knap dat Ron deze dag gestart is. Na vorig jaar uitgevallen te zijn geen 40tiger meer gelopen en nu 2 dagen achter elkaar. En dan met mensen die best doorlopen.
Maar bij de Mof overleggen we even. Het tempo van Ron zakt en wij moeten inhouden om Ron erbij te houden.
Na goed overleg besluiten we dat Ron zelf het laatste stuk op zijn eigen tempo loopt en dat wij doorlopen.
Bij de YMCA houden we alleen een sanitaire stop en gaan direct door. Het is dan nog een kilometer of 4. We steken de A28 weer over en dan komen we via dezelfde route als de dag ervoor weer Amersfoort binnen en gaat het naar de finish.
Daar leveren we onze startkaart in en krijgen onze herinnering en halen een stempel voor in het kilometerboekje.
Het waren 2 mooie tochten en in totaal 84 km. Mijn test is geslaagd, ik heb nog energie over. Ik ben klaar voor de Nijmeegse 4daagse. Nog een paar tochtjes, niet te groot, maar net genoeg om het ritme te behouden. En voldoende rusten, want rusten hoort ook bij trainen.
Wij zitten nog wat te drinken en dan zien we Ron ook binnenkomen. Echt gaaf dat Ron dit gehaald heeft.
Het wordt tijd om op te breken. We gaan elkaar in Nijmegen weer zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten