Krijtlandpad

Wie in Nederland in de heuvels wil lopen, moet naar het zuiden van Limburg. Het Krijtlandpad brengt u naar het hoogste punt van Nederland; de ruim 320 meter hoge Vaalserberg. Een uitdagende route met holle wegen, natte beekdalen, pittoreske dorpjes en unieke hellingbossen. En natuurlijk met regelmatig stijge en dalen. De vergezichten, vaak tot over de Belgische grens, zijn in elk jaargetijde adembenemend. De totaal vernieuwde route is nu honderd kilometer lang, telt zes etappes en gaat voor meer dan zestig procent over onverharde wegen.

U komt door nieuwe natuurgebieden en wandelt meer dan voorheen over onverharde paden; zachte grasdijken, verende bospaden of struinend door natte, struweelrijke graslanden. Langs boomgaarden, indrukwekkende kastelen en de lustig door de weilanden meanderende Geul en Gulp. 

En natuurlijk passeert u de Curfsgroeve met haar steile mergelwanden waar u vanaf het uitzichtplateau letterlijk terug in de tijd kijkt die de route haar naam gaf. 

Op kaarten en in atlassen komt de naam Krijtland niet voor. Krijt is de wetenschappelijke naam voor mergel of kalksteen. De plateaus van Margraten, Eperheide, Vijlen en Baneheide vormen het Krijtland van Limburg. In dit van oorsprong vlakke land hebben zich rivieren en beken diep ingesneden. Zo is het uiterlijk van een heuvelland ontstaan.

Het huidige Krijtland ligt ingeklemd tussen de steden Maastricht, Aken en Luik. De grens met België of Duitsland is nooit ver weg. Landschappelijk is het gebied een uitloper van het Ardennenmassief. De bodem maakt deel uit van een löss-gordel die zich uitstrekt van Noord-Frankrijk tot ver in Oost-Europa.

In Nederland wordt löss ook wel "Limburgse Klei" genoemd.

De meest spectaculaire vondst in het Krijtland was de ontdekking van de 1.20 meter lange kop van een soort krokodil in de Pietersberg in 1780. Het zeemonster kreeg de naam Mosasaurus. 

Voor meer informatie over de Mosasourus en de vondsten in het Krijtland, klik hier

Woensdagmorgen 22 juli 2020 is het vroeg dag. Het lijkt wel een ochtend van de Nijmeegse 4daagse. Er is dit jaar geen N4D, alleen de alternatieve 4daagse en deze ga ik deels lopen op het Krijtlandpad. Ik heb ingeschreven voor een alternatieve afstand omdat de afstand er niet toe doet en omdat ik mij ervan bewust ben dat het onverhard lopen en het klimmen en dalen zeker niet te vergelijken is met een brede asfaltweg met publiek.

Na een autorit van ongeveer 2 uur parkeren wij de auto in de parkeergarage bij het station Maastricht.

Vanuit het station is ook de start van het Krijtlandpad. Wij starten met een koffie, ook wel startersbakkie genoemd.

De eerste markeringssticker hebben we direct te pakken en het volgen van de route door de stad verloopt vlekkeloos. Wel weer even wennen dat je op een markering moet letten en niet zo maar uit je hoofd loopt. Tijdens de Corona periode helemaal van pijlen en markeringen afgewend. We lopen langs de Maas en komen een aantal bruggen tegen. Het levert een aantal plaatjes op.

De route gaat verder en je komt er echt van alles tegen. We staan regelmatig even stil om te kijken of om foto's te maken en dan lees je nog dat mensen de eerste etappes overslaan omdat ze "minder" mooi zijn??? Waarom omdat het een deel van de stad is? Ook in de stad kom je mooie dingen tegen, misschien anders dan de natuur die je later ziet, maar natuurgebieden zeker!!!

En zo kom ik langs een raketachtig gebouw?? Wat daar in gehuisvest is?? Maar gevonden hoor, fijn dat internet.

Het Bonnefantenmuseum (Oudheidkundig museum uitgebreid met hedendaagse en moderne kunst).

En zo kom je op een etappe van 3,5 km al zo veel tegen. Hier weer een herinnering aan de jaren '40-'45 en de bevrijding, die hier al in 1944 was terwijl Nederland boven de rivieren nog een heftige hongerwinter tegemoet ging.

We lopen het natuurpark "Kleine Weerd" in. Dit natuurgebied is nog in ontwikkeling en het streven is de terugkeer van het ooibos. Hier lopen ook Konikspaarden en die zien we even later ook. Zij hebben de verkoeling opgezocht.

Wil je meer over dit natuurgebied weten? klik hier

En natuurlijk kom je ook heel veel andere dingen tegen, het is aan de hand van de foto's nog wel eens even zoeken en nadenken wanneer wat ook al weer was, neem me niet kwalijk als ik na 3 dagen wandelen niet alles meer helemaal op volgorde heb staan. Soms kom je ook gewoon leuke prularia tegen.

Ook kwamen wij er al vrij snel achter dat het ook op grindpaden oppassen is. "Hoog lopen" is en blijft een vereiste. Gelukkig geen valpartijen of ernstige blessures maar gewoon een herinnering eraan.

Zo langzamerhand hebben we Maastricht toch echt achter ons gelaten en lopen we Oost-Maarland binnen een vrij kleine kern met een bijzonder monument.

De route gaat verder en wij gaan de Eijsder Beemden in, ook een natuurgebied aan de oever van de Maas, wij noemen hem even met een gekke bek de Waal!!! maar we weten beter. In het boekje wat bij deze route hoort staat ontzettend veel informatie en die ga ik niet allemaal overnemen, maar soms kom je echt leuke stukjes tegen. Het viel mij vorig jaar al op dat er veel fruit gekweekt werd en ook nu zag ik weer veel fruitbomen. Hoe leuk is het als je dan een stukje over de fruitteelt tegen kom en het je duidelijk wordt.

Ook koeien hebben weleens jeuk in hun oor en pakken dan niet een wattenstaafje maar gewoon een flink stuk hout.

De route gaat onder Eijsden door richting Mariadorp. In Eijsden is het erg druk op de terrasjes dus dat wordt geen optie om daar even te gaan zitten. Wij lopen door, wij hebben uit voorzorg een lunchpakket bij ons en dat blijkt nu maar weer eens handig te zijn. 

Het kasteel Eijsden (1636) gebouwd in typisch Maaslandse renaissance stijl. Het kasteel is een van de mooiste van Limburg, met in mergel versierde torens, verhoogde paviljoens en stenen raamkozijnen. Ieder jaar trekt op de tweede zondag na Pinksteren een Bronkprocessie (bronken = pronken; pronk- of sierstoet c.q. sacramentsprocessie door de velden om de zegen over het gewas af te smeken) door Eijsden.

En zo komen we in Mariadorp aan. Veel zien we niet van Mariadorp en het lijkt ook niet een heel oud dorp zo te zien op het herinneringsbord van 100 jaar Mariadorp.

De eerste 15 km zitten erop en ons eerste plan was om hier eventueel te stoppen, maar de voeten voelen goed en ach verderop is ook een bushalte en voor ons gevoel kunnen we nog wel verder. Het besluit valt, we lopen vandaag door naar Mheer. Dat is volgens ons goed te doen, alleen we hebben geen rekening gehouden met een extra stukje!!!!

Bij Mariadorp gaan we de A2 over richting Moerslag. We moeten nadat we de A2 over zijn al snel afslaan de Ezelsweg weg, maar wat een ezels zijn wij we lopen door!! Maar komen nu tenminste 2x over het hoogste punt van deze "col" en dat is een foto waard.

Het is vandaag echt genieten, heerlijk weer, prachtige vergezichten en zo rustig hier. We gaan de Ezelsweg op zoeken en hervatten de route zoals die staat aangegeven. Soms is het wel lastig zoeken naar de markering omdat het gras in de bermen lang is en de paaltjes soms echt helemaal schuilgaan in de begroeiing.

Ooit wil ik nog eens naar Santiago lopen maar voor nu is de afstand me nog te ver dus gaan we de andere kant op richting Slenaken.

En zoals altijd zit het venijn in de staart, het laatste stuk zijn ook weer grindpaden zonder schaduw. Maar we hebben hier voor gekozen dus we genieten van de omgeving. Tijdens onze laatste rust op een bankje merken we allebei hoe hard ons water is geslonken en dat we daar de volgende dagen zeker op moeten letten, want veel natuur is mooi, maar toch moet je af en toe je bidon kunnen vullen!

Het wordt tijd om te stoppen voor vandaag, we hebben ruim 24 km onverhard gelopen en dat is voldoende. We zijn moe, maar hebben genoten. Over Mheer komen bij de start de foto's, nu op zoek naar de bushalte.

De bus brengt ons terug naar Maastricht en voor wij de auto ophalen in de parkeergarage nemen we eerst nog wat te drinken, maar oei, oei, oei wat vergeten wij vandaag! De wandelgids verwijst er met de volgende tekst naar:

"Vlaai is een typisch Limburgs gebak, dat uitstekend smaakt na een fikse wandeling. Vlaaien worden traditioneel gebakken bij kermissen en feesten. Twintig vlaaien voor een kermis was geen zeldzaamheid. Dagen vooraf was de vrouw des huizes bezig met bakken. Na het maken en uitrollen van deeg werd dit met een laag fruit of een ander "ingrediënt" belegd. Daarna verdwenen de vlaaien in de eigen gestookte ovens. Dit laatste was mannenwerk. Nog steeds staat de vlaai nummer 1 op de top-tien van het Limburgs gebak, al is de huisvlijt iets bescheidener geworden en is de bakker de grootste leverancier."

Donderdag 23 juli 2020

Vandaag gaan we met de bus naar Mheer om daar de route weer op te pakken. In Mheer liggen nog wat oude herinneringen van mij en we besluiten hier eerst even rond te kijken. 

Als ik de route voorlees wijst een bewoner uit het dorp ons de weg, maar eerst adviseert hij ons om een kijkje te nemen bij het kasteel. 

Als wij Mheer uitlopen komen we langs een mooi vakwerkhuisje. We zullen er de komende dagen nog veel meer zien, maar deze zet ik even op de foto. In de wandelgids wordt over de techniek om in vakwerkstijl te bouwen beschreven. Ik verwijs hier even naar wikipedia, klik hier

We lopen het 2de gedeelte van de route die we de dag ervoor hadden afgebroken en het is de bedoeling om in Noorbeek op het d'r Pley koffie te drinken met een stuk vlaai. 

Na ruim 2 km komen we in Noorbeek aan en dan blijkt de horeca nog niet open te zijn, er zit niets anders op dan eerst even rond te kijken en dan op het terras te gaan wachten tot deze opengaat.

In Noorbeek gaat er een verhaal over een ernstige veeziekte en een dennenboom die aan een beschermheilige Brigida wordt geschonken, wil je er meer over weten, klik hier 

Er is niet voor niets gewacht tot de horeca open ging en het is genieten, voorlopig is de maag gevuld!

We zijn nu duidelijk in een minder vlak gebied aangekomen. In de plaats waar wij deze dagen overnachten is het ook glooiend en dat merken we tijdens het wandelen ook.

Al klimmend en klauterend komen we Slenaken binnen lopen. Dit is bekend terrein omdat wij hier ook overnachten. We gaan het dorpje door en dan moeten we een keuze maken:

1. de alternatieve route naar Gulpen of

2. het Krijtlandpad vervolgen en later de alternatieve route lopen. Wij kiezen voor de laatste optie.

De keus is gevallen op de richting Vaals en dat gaan we merken. Het wordt klimmen! Vanaf het pad wat we nu volgen proberen wij het hotel te spotten, dat valt niet mee met zo'n dikke boom ervoor.

We worden hier duidelijk het bos in gestuurd. Eerst het onderste bos, later het bovenste bos en waar die bossen liggen? Nou direct aan de grens met België. We krijgen via de telefoonprovider te horen dat we in België zijn.

Het pad in het bos is ook een zeer matig pad, je kunt zien dat er niet heel veel op gelopen wordt.

Soms is het bijna dicht gegroeid.

Na een poos komen we toch het bos weer uit en we hebben eigenlijk heerlijk gelopen in het bos want het is behoorlijk warm vandaag in de zon en wij liepen heerlijk uit de zon te genieten van de koelte van het bos. Als we langs de rand van het bos lopen zien we een boerderij in de verte liggen, ik probeer hem vast te leggen, maar moet behoorlijk inzoomen.

We lezen nog even het informatiebord over het bos en zijn bewoners. Dan gaan we verder richting het buurtschap Terziet. Vanaf Terziet gaan wij naar Epen om daar de bus te pakken naar het hotel.

Vandaag is het bij 15 km gebleven, maar het was warm, we konden vanmorgen pas laat ontbijten en we hebben wat tijd verloren omdat we moesten wachten tot het terras open was.

Morgen maar een slag eerder op stap gaan.

Vrijdag 24 juli 2020

Vandaag moeten we uitchecken in het hotel, ontbijten en we willen vroeg bij de bus zijn om naar Epen te gaan om verder te gaan met het Krijtlandpad. Voor vandaag hebben we een paar rustpunten voor onszelf in gedachte. Kijken of dat gaat lukken.

Het lukt allemaal mooi en we zijn al vroeg in Epen. De winkel wordt nog bevoorraad en helaas de bananen zijn er nog niet.

Dus we lopen verder richting het punt waar we gisteren de tocht hebben afgebroken.

De tocht gaat richting de Volmolen! Wat is een Volmolen, ik zal hieronder de tekst uit het boekje overnemen!

"De Epener Volmolen, sinds 1977 bezit van Natuurmonumenten, doet nu dienst als graanmolen. Ze is echter in de 19e eeuw oorspronkelijk gebouwd voor het "vollen" van geweven stoffen tot viltig, sterk laken. Bij het vollen werd de stof gedrenkt in een mengsel van vollersaarde, water, ranzige boter en gerotte urine. Het molenrad bracht houten stampers in beweging, waarmee de stof werd bewerkt en naderhand met schoon water werd gespoeld. Het afvalwater werd ongezuiverd in de Geul geloosd.

Het mag duidelijk zijn waarom dit soort bedrijven, die al snel de naam "stinkmolen" kregen, niet in de stad werden geduld."

En zo komt er voorbij de molen het eind van het Plateau van Margraten.

En waar komen we uit?? Hier zijn we vorig jaar heen geweest om heuveltjes te lopen voor de 

Mont Ventoux!!! En het ijs??? De boerderij is nog niet open!! We moeten nog een keer terug.

Door het weiland was het even zoeken maar toen kwamen de waarschuwingen van Ton weer in mijn gedachten en ja hoor even goed kijken en daar is de markering.

Vandaag gaat de route door de Vijlener Bossen. En het zijn dus alleen maar bospaden, maar wel met hele mooie vergezichten.

En dan staan we ineens achter het restaurant Buitenlust! Tijd om een rust te plannen!!

Het is genieten van het uitzicht en de versnaperingen. Maar dan wordt het toch tijd om verder te gaan en we klauteren van hartelust verder. 

Oooww ja een mountainbiker wil omhoog maar vergist zich iets in het klimwerk en staat stil, dus lopen naar boven.

Er wordt door 1 van ons nog een opmerking gemaakt die gelukkig goed valt.

De Vijlenerbossen worden verwisseld voor het Holsetterbos en daar komen we het "'t Hijgend Hert" tegen. Tja wel kort na de vorige rust maar doorlopen lukt niet, dan maar weer even aan de koffie.

Het is echt genieten in het bos en we worden het eigenlijk niet zat. Er is van alles te zien en dan zien we een heel bijzondere paddenstoel. Wat voor paddenstoel het is, een Panteramaniet. Als je het wel weet, hoor ik het graag.

Soms is het echt wel lastig om de markering te vinden of om te zien waar je heen moet. Gelukkig hebben we een boekje om mee te lezen en dat gaat meestal best goed. We komen bij de grafheuvel waar we al over hebben gelezen en maken een paar foto's.

De grafheuvels komen uit de Bronstijd. In die tijd was hier overigens nog geen bos lees ik.

En dan gaat het mis!!! Hoe het komt??? Een alternatief struingebied en een gewone route en als je dat gaat samenvoegen en een markering mis en ppfffff wat er gebeurd is maar wij hebben een rondje gelopen en stonden bijna weer en Raren!!! De koeien zullen wel gedacht hebben, hoe vaak komen deze wandelaars langs?????? Maar bij de 2de keer zagen we toch welke markering we moesten hebben. Het heeft wat kilometers en tijd gekost maar we zijn er weer!

We volgen het stijgende pad en zo staan we even later op het Drielandenpunt. Hier besluiten we eerst wat te gaan drinken want het is best warm weer en zoveel water hebben we niet meer bij ons.

Verder hangen we hier even de toerist uit en als ik graag een foto wil maken zonder mensen, vraag ik vrij direct of de mensen even willen wachten, er wordt een beetje vreemd gekeken maar er is een moment en die neem ik.

Na dit toeristisch uitstapje gaan we het bos weer in om af te dalen naar Vaals. Het plan was eigenlijk om door te lopen naar Vijlen dan hebben we een strakkere busverbinding alleen gezien het extra rondje, de tijd en het nog redelijk op tijd thuis willen zijn vanavond, besluiten we te stoppen in Vaals. Het is mooi geweest, de volgende keer gaan we verder, maar wel weer met overnachtingen want om er een dagetappe van te maken, is voor ons niet te doen.

Als we door Vaals heen lopen zie ik dat er iemand is die zijn schoenen is vergeten, ik maak er een foto van, misschien dat diegene zijn schoenen herkent.

En om niet te vergeten, bij dit witte huis moeten we de volgende keer weer verder.