Zaterdag 5 oktober, de wandeldag op de Hoge Veluwe staat gepland. Omdat wandelmaatjes andere afspraken hadden en zus Jannie ook andere verplichtingen had, ga ik alleen op pad.
Het is echt herfst aan het worden en 's nachts al koud en vochtig. Ik geniet van de grondmist als ik onderweg ben en dan komt het zonnetje ook langzaam op en die maakt de morgen wakker, zingt het in mijn hoofd.
Het park gaat vandaag eerder open omdat de langste afstand echt om 09.30 uur van start gaat. Ik heb ook voor de langste afstand (22 km) ingeschreven.
Als ik om 08.55 uur bij het park aan kom, staat er al een hele rij auto's te wachten. De kaartverkoop is al gestart en ik snap het dus niet. Dan maar even uit de auto, mijn online gekochte kaarten scannen en hup ik mag het park op. De auto parkeer ik bijna naast de start. Ik ga nog even een sanitaire stop houden en een kop koffie drinken. Dan zie ik dat er al voor 09.30 uur gestart mag worden. Dat wordt aanmelden en gaan.
Deze wandeltocht is 100% onverhard en dat is wel wat zwaarder dan een asfalttocht. De 22 km. lopers moeten de witte pijlen volgen. De ervaring leert dat deze tocht altijd perfect is gepijld. Ik heb het gpx-bestand wel gedownload maar ik krijg het niet goed in Komoot. Het is ook niet nodig weet ik uit ervaring. Ik loop het eerste stuk met 3 andere dames op, maar de snelheid klikt niet dus ik laat ze gaan. Ik ga alleen verder en geniet van de prachtige natuur.
Direct na de start loopt de route richting het Pampelse Zand.
Dit is een gebied dat vroeger uit bossen bestond maar door intensieve beweiding met schapen konden de bossen zich daarvan niet zelfstandig herstellen. In de middeleeuwen ontwikkelde landbouw zich tot de potstalcultuur: heide werd geplagd, vermengd met schapenmest en over de akkers uitgespreid. Door dat plaggen en overbeweiding ontstond een landschap met uitgestrekte heidevelden en stuifzanden. Het Pampelse Zand is daar een voorbeeld van.
Als je het pad in zuidelijke richting loopt zie je aan de rechterzijde de Franse Berg liggen en aan de linkerzijde een rustgebied voor het wild.
Een poosje later haal ik 3 dames in, ze lopen bij een mooie whirlpool voor de wilde zwijnen.
We komen in het gebied dat de Pollen wordt genoemd, een grote zandverstuiving die door bezoekers ook wel een woestijn wordt genoemd. In 1998 besloot de Parkleiding dat de Hoge Veluwe een locatie moest krijgen waar het zand weer mocht stuiven. Om de Pollen weer tot stuifzand om te bouwen werd in 2001 de vegetatie van de zandduinen verwijderd, een vliegdennenbos gekapt en een laag humus weggehaald.
We lopen een stukje samen op en dan zitten de eerste 5 km erop. Er staat een info tent. Ik pak mijn banaan uit mijn tas en stop mijn jas in mijn tas. Even banaan eten, de schil gaat terug in mijn tas, die gooi ik thuis weg.
Na de infopost ga ik weer alleen verder en geniet volop van de prachtige omgeving en het weer. De route loopt over een smal pad langs heide en ik herken de Jeneverbessen struiken.
Bij de 10 km staat weer een infopost, die loop ik eigenlijk vrij vlot voorbij. We gaan het bos in en al snel is duidelijk wie hier leven. Het pad is vrij smal en er staat een waarschuwing, dus een gewaarschuwd mens........
Eigenlijk ben ik toe aan wat eten, maar ik loop nog door, daar zal ik spijt van krijgen. Het is hier verrassend mooi maar ook smal en stijl. Er is zelfs een punt waar ik even hulp krijg, ik ben geen reuze klimmer in mul zand.
Nog even wat info over het bos waar we door heen gaan.
Het Otterlose bos is een zeer oud bos, dat ligt aan de westzijde van het Park, oostelijk van de Arnhemseweg en ten zuiden van het dorp Otterlo. In het begin liep ik langs de Jeneverbessen. De individuele struiken hebben een grillige vorm. Het Jeneverbessenbos is meer dan een eeuw oud. Zanglijster en andere lijsterachtigen eten graag de bessen. De vroegere eigenaren beheerden het Otterlose bos vanaf de middeleeuwen eeuwenlang als eikenhakhout. In de 19e eeuw kwamen er ook grove dennen bij. In 2002 kreeg De Hoge Veluwe het bos volledig in handen en bracht in 2017 het geheel binnen het raster.
Ondertussen raak ik weer aan de klets met een wandelaarster. We lopen een stuk samen op en dan zie ik deze mooie spons en ga een foto maken. De wandelaarster loopt verder, later zitten we naast elkaar op een boomstronk te eten, want dat moet ik nog steeds doen en ik voel dat steeds heftiger. Na het eten van mijn broodjes kan ik er weer tegen en vervolg ik mijn pad waar ik weer herkenningspunten zie!
Genieten doe ik zeker en door al het vochtige weer en de warmte van wat dagen, zijn er ook al paddenstoelen. Wel wat vroeg dit jaar, maar wel heel leuk.
Ooww door een klaphekje en dan.....precies de President Steynbank!!!! Herkenning!! Hieronder een stukje uit de beschrijving van de route:
Op verzoek van Helene Kroller-Muller maakte architect Henry van de Velde bij het geplande museum een monumentale bank met bijpassende tuinaanleg. Voor de bank met een omlijsting van rode en groene beuken kwam een met buxushagen omrand en met stenen ingelegd groot kruis, omzoomd door een dubbele rij lindebomen. Het kruis herinnert zowel aan het schip van een kerk als aan de legende van Sint Hubertus. Het midden van de bank heeft een reliëf met drie symbolen die verbeelden hoe president Steyn problemen oploste: vergrootglas,barometer en zwaard. Eerst de gebeurtenissen grondig bekijken, vervolgens de atmosfeer aanvoelen en ten slotte niet aarzelen. Helene was zo gehecht aan dit monument, dat het er altijd tot in de puntjes verzorgd moest uitzien.
Na de President Steynbank gaan we nog een keer klimmen en klimmen en dalen. Dit keer via heel veel traptreden die zo natuurlijk mogelijk zijn aangelegd.
Maar voor de klimpartij komen we eerst nog wat paddenstoelen tegen.
Natuurlijk heb ik van één van de trappen ook even een kiekje gemaakt.
En zo komen we bij de grootste verrassing terecht. Net voor de laatste infopost. Met de gidsen daar maak ik nog snel een grapje, "zeker gevoerd en hierheen gelokt", de gids " hoor je de scharnieren niet kraken". Maar wel heel leuk zo op het eind.
Ik neem de laatste trappen en dan nog een stukje vlak terrein, de 22 km zitten erop.
Als ik binnen kom wandelen staan Mineke, Luc en nog een dame al op mij te wachten. Ik krijg een schitterende medaille en een stempel in mijn wandelboekje. Onderweg heb ik besloten dat ik weer eens wat vaker met de wandelfitters mee moet gaan. Na Nieuwjaar daar maar eens over nadenken en aan beginnen. Ik heb nog een kort gesprekje met Mineke en nadat Luc nog een foto heeft gemaakt ga ik de auto opzoeken en naar huis. Ik merk wel dat ik wat meer van mijn spieren heb gevraagd dan bij een asfalttocht.
