Dit jaar 2 weekenden kamperen in Plasmolen en dan komt een droom dichterbij en wordt het ook werkelijkheid. Omdat ik in september de Mont Ventoux op wil lopen, zijn wat klimmetjes in het parcours welkom.
Op internet opgezocht waar je het beste van start kan gaan bij deze route en het blijkt dat
Beek-Ubbergen een mogelijkheid is.
Even wat informatie over de wandelroute:
De wandeling kenmerkt zich door haar diversiteit in route en afstandsmogelijkheden, maar ook door haar cultuurhistorische karakter. Het ontstaan van de N70 wandelroute gaat terug naar 1970, het natuurbeschermingsjaar. Sinds die tijd is de N70 een zeer populaire wandelroute onder natuurliefhebbers. Deze unieke wandeling voert je namelijk over 8 ‘bergen’ met fraaie namen zoals de Boterberg, Sterrenberg en de Duivelsberg. Ook wandel je onderweg door bossen en biedt het heuvelachtige landschap prachtige vergezichten over de polders, schilderachtige laantjes en het rivierenlandschap. De totale route is circa 16 kilometer lang. Aangezien de route een hoog sportief gehalte heeft, is de N70 uitgegroeid tot een veel gebruikt oefenparcours voor hardlopers en lange afstand wandelaars.
Het eerste stukje gaat direct omhoog, maar het is hier nog trottoir, dat loopt nog prima. De markering is ook perfect, dus nog geen klagen.
Natuurlijk zie ik direct al leuke dingen die gefotografeerd kunnen worden. Voor we op de route zijn al een paard en wagen en even later een oude gevel.
Over Ubbergen vind ik nog het volgende in de routebeschrijving:
Beek-Ubbergen ligt ten oosten van Nijmegen op de overgang van de stuwwal naar de polder, aan de rivier de Waal. Kenmerkend voor Ubbergen zijn de twee volstrekt verschillende landschappen. In de volksmond spreekt men van ’Het Hoog en Het Laag’. Het grondgebied is immers in twee totaal verschillende landschappen verdeeld. In het zuiden een stuwwallandschap, bestaande uit met bossen begroeide heuvels, die soms tot een hoogte van 90 meter boven NAP reiken. Aansluitend hieraan naar het noorden ligt een uitgestrekt polderlandschap met op de achtergrond de rivier de Waal. Deze combinatie van landschappen maakt Ubbergen zo bijzonder.
Na de laatste woning langs deze straat, moeten we een pad op. Dat vinden we gemakkelijk en zo krijgen we al wat meer vertrouwen in de route en in onszelf. Want een beetje spannend is het wel. 2 jaar geleden ging het echt fout met het hartritme van Cees en kwamen we in Maastricht in het ziekenhuis terecht in plaats van de wandeltocht lopen.
Over de richtingaanwijzer vind ik ook iets in de folder:
De richtingaanwijzer staat al meer dan 100 jaar op deze plek en verwijst naar Duitsland en Nederland. Op de twee andere armen staat de oproep: ‘Laat vriendschap helen wat grenzen delen.’ Hier liep tot aan de grenscorrectie van 1949 de landsgrens. Er staat nog een oude grenssteen. De landsgrens ligt nu twee kilometer oostelijker.
En dan denken we het te weten, maar natuurlijk gaat het dan mis, we missen een paal met een groene kop en lopen dus te ver. Wij hebben ook geen folder, die open ik alleen even op mijn telefoon als het nodig is. Dus komen we weer in een straat uit en moeten we terug. Maar ja daar staat de paal een beetje verborgen tussen het groen. Dan wordt het gelijk serieus klimmen.
En zoals het altijd is, als een stuk geklommen hebt, heb je altijd weer een mooi uitzicht en dat merken we nu weer.
Het is echt een schitterende natuurroute, maar ook best een pittig ding van en toe.
Dat pittige ding blijkt de Kleverberg te zijn lees ik in de routebeschrijving.
De Kleverberg is bedekt met een metersdikke laag löss, een eolische afzetting (door wind opgebracht), ontstaan gedurende de ijstijd. Bij regenachtig weer kan dit gedeelte van de route nogal glibberig zijn.
Dan gaan we weer omhoog en hier komen we wandelaars tegen die ons een smakelijk eten wensen als we een pannenkoek gaan eten. Maar eigenlijk hebben we de pannenkoek voor vanavond op het menu staan en hebben we voor nu een broodje in onze tas zitten. Tijdens deze klim moeten we wel af en toe even op adem komen. Maar gelukkig gaat het goed.
Als we uitgerust zijn en ons lunchpakketje is op, besluiten we verder te gaan. Hier zie ik ook leuke bloemetjes die ik vastleg. En zo komen we bij het pannenkoekrestaurant op de Duivelsberg aan. Dus voor we het weten hebben we deze makker beklommen.
Wij gaan weer verder met onze tocht en komen dan bij de "heksendans". Dit is een kuil met water. Hier is door de Romeinen al leem gewonnen om dankpannen te maken. Over de heksendans vond ik het volgende:
De Heksendans is vermoedelijk in de Romeinse tijd ontstaan door afgraven van leem voor de dakpannen industrie rond de Duivelsberg. Het is een vochtige plek waar vandaag de dag nog steeds water in staat. Op vochtige dagen in de herfst hangt er nevel in de kuil. Mensen in de middeleeuwen dachten daarom dat de kuil behekst was. Vandaar de naam Heksendans in de volksmond, die de kuil tot de dag van vandaag draagt.
We komen door een gedeelte waar de takken van de bomen wel erg laag zijn. Cees hoeft net niet te bukken, maar het scheelt niet veel. Hier is het een stukje wat vlakker en dat is na al het geklim en geklauter wel fijn.
We gaan ineens langs een weiland en het lijkt er op dat het geklauter afgelopen is, maar zoals altijd zit het venijn in de staart en zo ook nu. We komen nog langs een watervalletje en hier is zelfs een beekje.
Zo komen we aan het eind van de wandelroute weer terug bij het hotel waar we 's morgens zijn begonnen. Het was de moeite waard om hier vandaag te wandelen. Wij hebben genoten en gaan nu moe maar voldaan wat drinken en dan richting de camping. De 16 km zitten erop.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten